Onwerkelijk , niet te bevatten en volledig lamgeslagen.

Lieve allemaal,

17 Juli 2014 zal als een zwarte dag voor altijd in ons geheugen blijven staan, geen dag zal meer hetzelfde zijn. Na een lange onzekere periode met betrekking tot haar baan, langslepende blessures waardoor ze niet kon sporten en met een zeer pril gelukkig gevoel van een nieuwe man in haar leven, begon Petra aan een geweldige reis naar Borneo.

Ook Gary was er helemaal aan toe. Na hard werken op school ging hij met slechts 1 tekort over naar 5 HAVO, een geweldige prestatie. En natuurlijk op sportgebied was hij zeer succesvol. Als keeper van Excelsior Maassluis zat hij bij de jeugdselectie en, wat was hij hier trots op, zou hij volgend jaar keeperstrainer worden bij de E-jeugd.

Vol enthousiasme werden ze door Rob naar Schiphol gebracht. Het moest een geweldige reis worden naar Borneo. Lang was er getwijfeld over Vietnam, maar deze reis zou in eerste instantie niet door gaan. Toen ze uiteindelijk deze reis had geboekt bleek een paar weken geleden dat de reis naar Vietnam toch doorging, haar eerste keus! Ze heeft nog geprobeerd de reis om te boeken, en dat kon. Er moest alleen extra kosten worden betaald voor nieuwe tickets. En, we kennen Petra allemaal, die paar honderd euro zou zonde zijn! Ach, hadden we maar…..

Op Schiphol aangekomen werd er ingecheckt voor vlucht MH 17 van Malaysia Airlines. En Petra zou Petra niet zijn als er niet foto’s zouden worden genomen. Veel Foto’s. Van haarzelf, van Gary, maar zelfs ook van de rij waar ze instonden. En natuurlijk werden ze ook doorgestuurd. Deze foto’s zijn dankbaar gebruikt door het identificatie team.

Velen onder ons hebben op het allerlaatste moment, in het vliegtuig, de inmiddels wereldberoemde selfie

Laatste Selfie van Petra en Gary om 12.00

Op dit moment is het nog niet 100% zeker maar naar alle waarschijnlijkheid zijn Petra en Gary het slachtoffer geworden van een raketaanval op het vliegtuig. Om 14.15 plaatselijke tijd ( 15.15 Nederlandse tijd) werd op 10 kilometer hoogte op brute wijze het vliegtuig uit de lucht geschoten.

Iedereen zal het moment waarop hij het eerste hoorde nooit meer vergeten. Ook wij niet. Het was donderdag 17 juli rond 17.15.
Britt en Tim waren thuis en al snel werden hun angsten bewaarheid. De paniek sloeg toe en Anja werd gebeld. Na enig onderzoek naar het vluchtnummer werd het donkerste vermoeden helaas duidelijk.

Ook ik was op mijn werk, en werd door een collega op de hoogte gesteld van een neergestort vliegtuig. In de Oekraïne. Ik herinner me nog dat ik dacht “dat is erg, maar ja..de Oekraïne”. Binnen een minuut kwam mijn collega met de toevoeging dat hij wel van Schiphol was opgestegen en het een vliegtuig van Malaysia Airlines was.

De paniek sloeg direct toe en koortsachtig probeerde ik wat informatie te vergaren; google…vliegtuig neergestort vandaag…en vrijwel direct kwam het nieuws als een mokerslag binnen. Hoe ik thuisgekomen ben weet ik niet, maar direct was duidelijk dat de situatie ernstig was. Mijn moeder ( en de moeder van Petra) moest worden ingelicht voordat ze het op een andere manier zou vernemen, maar ook Bob wist nog van niets.

Anja werd thuisgebracht door collega’s en onderweg werd Bob op zijn bijbaan bij de snackbar vanachter de toonbank gehaald. De schok voor Bob was enorm, letterlijk misselijkmakend. Met Britt en Tim ben ik naar mijn moeder gegaan om het te vertellen.

Ik hoef niemand uit te leggen dat de boodschap aan een moeder brengen dat haar kind en kleinkind bij een vliegtuigongeluk zijn omgekomen eentje is die er echt inhakt. Het was dan ook hartverscheurend. Ze raakte in shock.

Thuisgekomen werden we direct opgevangen door veel goede vrienden, buren en bekenden. En dat was fijn, heel fijn. Zonder hen waren wij de eerste dagen niet doorgekomen.

In de uren hierna waren we allemaal op zoek naar antwoorden op de vele vragen de we hadden. Onzekerheid over het lot van Petra en Gary hadden we niet echt, we begrepen helaas direct dat het fataal was. Maar toch, we zijn geen ervaringsdeskundigen, we wilden de juiste informatie over…over.. over alles !

Een centraal nummer moest worden gebeld, uren zaten we in de wacht. Uiteindelijk kregen we om 2.30 uur in de nacht iemand aan de lijn. We konden onze gegevens achterlaten…

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder, we hebben in een roes geleefd. Onzekerheid, emoties, diepe dalen, huilbuien, vreselijke beelden op tv, kranten en radio. Geen ontsnappen aan. Niet alleen de gebeurtenis zelf is natuurlijk heel schokkend maar daarnaast is deze ramp natuurlijk voor iedereen er eentje van enorme omvang.

Het is het gesprek van de dag en overal is het actueel nieuws. Als we even aan iets anders wilden denken om ons hoofd leeg te maken, dan was daar altijd weer de krant op de mat met schreeuwende koppen of de foto van Petra en Gary afgedrukt. Op geen enkele zender was er ander nieuws en zelfs op de school waar Gary en Bob op zitten, waar een zeer emotionele condoleance was geregeld,was de pers aanwezig. Fijn dat de school het heeft gedaan, het gaf gelegenheid voor heel veel schoolgenoten van Gary om stil te staan bij de gebeurtenis.

Enorm veel huilende en geschockeerde leeftijdsgenoten. Natuurlijk heel confronterend maar daarnaast ook heel fijn om te zien dat Gary bij heel veel jongeren enorm populair was. “Paps”, zoals ze hem noemden was voor velen een geweldige knuffelbeer. Door zijn grote verschijning en enorm warme uitstraling was hij voor velen van hen iemand bij wie ze zich veilig en vertrouwd voelden.

Ook de happening bij Excelsior, zie het filmpje ook op deze site, gaf hetzelfde beeld. Teamgenoten en vrienden die volledig van de kaart waren en 10 minuten boven het condoleanceboek bleven hangen, gewoon omdat ze volledig ontdaan waren van verdriet. Het is ook zo oneerlijk en past totaal niet in de gedachtegang van de jeugd om iemand van 16 te verliezen. Dat kan toch niet !!! Dat is toch niet mogelijk !!

Ook thuis werd er met vrienden natuurlijk constant over Petra en Gary gesproken. Heel blij waren we dat ik op de valreep op 9 juli nog mijn 50e verjaardag heb gevierd, met als thema een WK-voetbalfeest. Iedereen die Petra kent weet dat ze natuurlijk heel blij was met een feest, maar liever had ze 5 maanden voorbereidingstijd gehad. Want, je begrijpt er is geen feest als er geen voorstelling van Petra is geweest.

Binnen een aantal uur nadat ze de uitnodiging ( 1 week voor het feest) had ontvangen had ze al diverse vrienden gemobiliseerd, en de volgende avond was de eerste “repetitie” al gepland. Ik heb begrepen dat het oefenen hilarisch was, het optreden was het zeker!! Vol overgave, zoals alleen zij dat maar kon, volledig uit het hoofd ( het was haar eer te na om het van een papiertje te doen, ze heeft de hele week voor zichzelf lopen oefenen), zong zij met de Village People in rol als agent YMCA. Wat ben ik blij dat we haar allemaal zo kort voor dit tragische gebeuren nog helemaal in haar element hebben kunnen zien. Ze genoot er van. Net zoals wij! Echt een dierbare herinnering.

Op zaterdagochtend 19 juli kwamen er 2 familie rechercheurs. Zij kwamen namens de overheid en zijn de komende weken onze contactpersonen. De eerste prioriteit is het verzamelen van gegevens over Petra en Gary. In een bijna 4 uur durende sessie hebben we in 2 groepen ( een groep voor Gary met oa Jan, de vader van Gary) en 1 groep voor Petra in een enorme hitte ( het was die dag 35 graden) allerlei gegevens over hen opgesomd. Alles kan belangrijk zijn voor de identificatie. Hoe is hun lichaamsbouw,hebben ze eventueel tatoeëringen of piercings en waar zat dat litteken ook weer, tot het beschrijven van het bezitten van wel of geen moedervlekken en het hebben van eventuele pennen of bouten van een operatie.Soms hilarische momenten, vaak confronterend en in alle gevallen emotioneel.

Op maandagochtend werd dit nog uitgebreid met een DNA-onderzoek. Er werd van Jan, mijn moeder en mij wangslijm afgenomen. Dit zal alleen voor dit onderzoek worden gebruikt.

Later op de dag was er in Nieuwegein een groots opgezette bijeenkomst van nabestaanden, georganiseerd door de overheid. Het was een formele bijeenkomst om iedereen op de hoogte te brengen van de situatie tot nu toe en om informatie te verschaffen over hulpverlening, maar ook om lotgenoten bijeen te brengen.
Om zonder afbreuk te doen aan ons lot zijn er altijd nog schrijnender gevallen. Ik sprak met een vrouw die haar man, haar 2 dochters met hun echtgenoten en kinderen had verloren.Wat moet je dan nog zeggen….

Op deze bijeenkomst spraken Premier Rutte, de directeur van Malaysian airlanes, de onderzoeksleider van het Landelijk Team van Forensisch Opsporing ( LTFO) en de directeur van Slachtofferhulp Nederland. Het geheel werd gepresenteerd door Maartje van Weegen. Ook Koning Willem en Koningin Maxima waren aanwezig. Na de toespraken was er ruimte voor vragen. De meeste vragen gingen over het verdere verloop, opmerkingen over de gebrekkige communicatie en de rol die de overheid zou moeten spelen in het internationale spel die er nu in Oekraïne plaatsvindt tussen de lokale overheid, de separatisten en Rusland. Met als inzet het zo snel mogelijk vrijgeven van de lichamen en toegankelijkheid van het gebied. De emoties liepen hoog op en sommige vragenstellers waren erg ongenuanceerd.

Het zij ze vergeven, ook zij hebben te maken met enorme onzekerheid, frustraties en angst.

Inmiddels ( maandagavond) is officieel doorgegeven dat de trein met daarin een groot aantal “body-bags” definitief is gaan rijden met eindbestemming Charkov. Bij aankomst in Charkov zal direct naar Nederland worden gevlogen. Hier zal direct worden begonnen met de identificatie van de slachtoffers.

Vanaf hier zal het grote wachten doorgaan. Er is ons verzekerd dat we direct en als eerste worden ingelicht indien er op dit vlak nieuws is over Petra en Gary.

De laatste dagen zijn wij natuurlijk ook overspoeld met reacties van heel veel bezorgde mensen. Iedereen leeft mee en wil zo goed mogelijk worden geïnformeerd. Al het nieuws wat we vanaf nu te melden hebben over Petra en Gary zullen we op deze site zetten. Wellicht kijkt Petra ook mee, ze zou genoten hebben van de aandacht, waarop Gary gezegd zou hebben…’mam, doe nou effe normaal joh !’

Ton van Langeveld.